botar de menos

Hai un par de anos marchou Carliños, que non tiña nin trinta. O xoves marchou Ramón, que xa tiña trintaeseis, nin un máis nin un menos. Ana e Moncho libraron polos pelos e nunca volveron a selos mesmos. Se un descoñecido non te pode dar unha ostia cando tes sete anos, non estás preparado para que un traspés che leve a dignidade e a paciencia ós vintecinco. Quixera que os que marcharon estiveran aquí. Non para chamalos ou tomar café con eles, so quero saber que o podería facer, que so depende de ter ganas de facelo e non dunha miragre imposible. Quixera saber qué dicir ós que quedan ou qué me dicir a min mesmo, atopar nun libro unha frase ou lembrar algo intelixente que me dera consolado nalgún outro momento. Pero tal cousa non existe ou non son quen de atopalo, que é o mesmo. Lembro a Carlos, que morreu cando durmía, e a Juan Carlos, que estudaba Filosofía e deu unha ostia no coche. Non hai moito que filosofar cando pasa algo así, supoño. Todos eran mozos guapos e fortes, tan alegres que a súa ausencia doe polo contraste. Era desa xente que che facía rir aínda que non quixeras. Ou ó mellor non eran así e simplemente é que eran mozos alegres, dos que che fan rir sempre, que nunca falan mal de ningures e que teñen tanto tempo por diante que o perden axudando ós demáis. Non sei por onde conas andarán, pero o que deixaron aquí é tan bo que me gusta moito, aínda que non estean eles para compartilo. Pero hai días nos que me gustaría que estiveran so un ratiño nada máis; poderlles mandar un SMS que aínda que non contestaran, saber que a mensaxe chega a algures.